Identifying the Effective Components the Design of a Contemporary Residential Apartment in Iran in Order to Respond to the Child's Need for Mobility (Case Study of Hormzan Residential Complexes in Tehran)
Subject Areas :Ahmad اخلاصی 1 * , mahdi aroom 2
1 - Associate Professor, Department of Architecture, School of Architecture and Environmental Design, Iran University of Science and Technology, Tehran, Iran. (Correspodig Author).
2 - M.S Student, Department of Architecture, School of Architecture and Environmental Design, Iran University of Science and Technology, Tehran, Iran.
Keywords: Residental Apartment , Children , Mobility Needs , Architectural Design,
Abstract :
Responding to the child's need for mobility and play is an important issue both from the perspective of improving mental and physical health and as a response to the needs of a resident of a residential apartment. But due to the limitations in the construction of residential complexes; In many houses, the open space (yard), which was previously the most suitable private space to meet this child's biological need (movement), was removed and finally a small semi-open space (terrace) was replaced. The purpose of this research is to identify the influential components in the design of the body of the residential apartment in improving the quality of the space in order to respond to the mobility of the child. This research was done based on quantitative method (with the help of researcher-made questionnaire tool). Data collection was done by providing a questionnaire to the residents of Hormzan residential complex in Tehran, and the obtained data were analyzed using Spss-26 software and using factor analysis, Friedman test, Pearson correlation test, and the results were extracted and presented. Based on the analysis of the research findings, the use of open space (elevated yard) or semi-open space (terrace), green space, flexibility in the furniture and body of the apartment, and the use of natural light are the most important components that should be used as criteria for designing the body of a residential apartment to meet the needs. The child should be considered for mobility.
1- ایزدپناه جهرمی، آ. (1383). کودک، بازی و شهر، فرایند و معیارهای برنامه‌ریزی و طراحی فضاهای بازی کودکان. انتشارات سازمان شهرداری‌های کشور، تهران.
2- باقری، ح.، و ضرغامی، ا. (1399). بررسی سیاست‌های توسعه مسکن در ارتباط با تحرک مستقل کودکان. اولین کنفرانس ملی عمران، معماری و فناوری اطلاعات در زندگی شهری، مشهد.
3- بهروز فر، ف.، و رازجویان، م. (1380). مبانی طراحی فضاهای باز نواحی مسکونی در تناسبات با شرایط جسمی کودکان. نشر مرکز تحقیقات ساختمان و مسکن. تهران.
4- پیکانی، ا.، و باور، س. (1397). معیارهای طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد ارتقا سلامت کودکان در فضاهای شهری. نشریه معماری شناسی، 1(6)، 1-10.
5- جلالی، ا.، و معینی، م. (1394). تأثیر فرم و رنگ محیط در افزایش خلاقیت کودکان. همایش ملی فرهنگ، گردشگری و هویت شهری، تهران.
6- حسینی، آ.، شفایی، م.، صالحی نیا، م.، و صالح صدق‌پور، ب. (1399). اصول طراحی عرصه میانی مجتمع‌های مسکونی برای انگیزش بازی کودک. فصلنامه علمی معماری و شهرسازی، 31(1)، 69-82.
7- ذبیحی، ح.، حبیب، ف.، و رهبری منش، ک. (1389). بررسی رابطه بین میزان رضایت از مجتمع‌های مسکونی و تأثیر مجتمع‌های مسکونی بر روابط انسان. فصلنامه هویت شهر، 5(8)، 103-118.
8- رحمانی، ز.، و سهیلی، ج. (1397). تبیین الگوهای طراحی فضاهای دوستدار کودک در مجتمع‌های مسکونی. کنفرانس معماری و شهرسازی ایران در گذار آثار و اندیشه‌ها، قزوین.
9- سر علی، ر.، و پور دیهیمی، ش. (1395). همسایگی و همسایه بودن. صفه، 26(1)، 5-24.
10- شاه‌حسینی، ص.، و حجت، ع. (1396). بازتعریف فضای بازی کودک بر مبنای ارزیابی و تحلیل نیازهای آن‌ها از فضای بازی. دوفصلنامه علمی - پژوهشی مرمت و معماری ایران، 8(15)، 41-58.
11- صادق صابری، م. ج.، قدرجانی، ر.، و حاجیان زیدی، م. (1395). طراحی فضای کنش اجتماعی کودکان در محوطه باز مجتمع‌های مسکونی با رویکرد خلاقیت و تعاملات اجتماعی. مطالعات هنر و معماری، 2(6)، 13-27.
12- صفاری نیا، م. (1390). تأثیر محیط‌های مسکونی مختلف بر سلامت روان، شادکامی و بهزیستی شخصی دختران نوجوان. پژوهش‌های روان‌شناسی اجتماعی، 1(1)، 60-73.
13- صفوی شالی، ر.، و حبیب‌پور، ک. (1391). راهنمای جامع کاربرد SPSS در تحقیقات پیمایشی. نشر لویه، متفکران.
14- ظاهری، ش.، طباییان، س. م.، و طاهری، ح. (1396). راهکارهای بهبود کیفیت طراحی مسکن حداقل بر اساس توجه به نیاز کودکان. هفتمین کنفرانس بین‌المللی توسعه پایدار عمران شهری، تهران، آذرماه.
15- علینقیان، س.، و قلمکاریان، س. م. (1400) نقش بازی در سلامت روان کودکان و نوجوانان. سومین کنفرانس ملی پژوهش‌های نوین در تعلیم، تربیت، روان‌شناسی، فقه و حقوق و علوم اجتماعی. شیروان.
16- غلامی، ز.، فرشچی، ح. ر. (1397). مطالعه و طرح معماری خانه کودک در کاشان مبتنی بر پرورش خلاقیت کودک. دوماهنامه علمی تخصصی پژوهشی در هنر و علوم‌انسانی، 6(14)، 21-32.
17- قره بیگ¬لو، م. (1381). دهکده کودک. پایان‌نامه کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، دانشکده معماری.
18- کریمی آذری، ا. ر.، حسینی، س. ب.، صالح صدق‌پور، ب.، و حسینی دهشیری، ا. (1394). اصول طراحی فضای مسکونی با رویکرد ارتقا خلاقیت کودکان 7-3 ساله در ایران. مجله باغ نظر، 13(41)، 19-34.
19- کریمی، ف.، و جلیلی صدرآباد، س. (1399). تحلیل میزان تطابق فضای باز مجتمع‌های مسکونی با رویکرد شهر دوستدار کودک و ارتقا آن از طریق مشارکت کودکان. دانش شهرسازی، 5(2)، 93-78.
20- شیعه، ا. (1385). آماده‌سازی شهر برای کودکان (نمونه موردی تهران). مؤسسه نشر شهر.
21- عظمتی، ح. ر. (1386). اصول طراحی پارک‌های شهری مبتنی بر ارتقا خلاقیت کودکان، پایان‌نامه دکتری معماری. دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران.
22- کامل نیا، ح.، و حقیر، س. (1388). الگوهای طراحی فضای سبز در شهر دوستدار کودک (نمونه موردی: شهر دوستدار کودک بم). مجله باغ نظر، 6(12)، 88-77.
23- نوروزیان ملکی، س. (1394). معیارهای معمارانه سرزندگی‌ونشاط در محلات مسکونی. پایان‌نامه دکتری معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران.
24- گیفورد، ر. (1378). روان‌شناسی محیط‌های مسکونی ترجمه قبادیان، و. معماری و فرهنگ، 3، 71-98.
25- مهاجر، ا.، تقی‌پور، م.، و عظمتی، س. (1401). بررسی مؤلفه‌های مؤثر بر طراحی فضاهای مجتمع مسکونی مبتنی بر ارتقا سلامت عمومی ساکنین. پژوهش‌های معماری نوین، 2(1)، 27-46.
26- نوذری، ش. (1383). رهنمودهای طراحی فضای باز مسکونی. صفه، 14(3-4)، 45-64.
27- نیک‌پی، ش.، و رجبی فر، ب. (1396). تأثیر فضای بازی بر خلاقیت کودکان. کنفرانس بین‌المللی عمران، معماری و شهرسازی ایران معاصر، تهران.