ارزیابی تحقق‌پذیری شاخصه‌های شهر هوشمند (نمونه موردی شهر تبریز)
محورهای موضوعی :
سحر جمشیدی
1
(دانشجوی دکتری تخصصی طراحی شهری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران.)
نفیسه زارع
2
(دانشکده معماری و شدانشجوی دکتری تخصصی طراحی شهری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران.هرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز ، تبریز ، ایران)
اکبر عبدالله زاده طرف
3
(استادیار گروه معماری و شهرسازی، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران. )
کلید واژه: شهر هوشمند, شاخصه‌های شهر هوشمند, تحقق‌پذیری, تبریز.,
چکیده مقاله :
هوشمند سازی شهرها، فقط به معنی رشد تکنولوژی و مکانیزه شدن شهرها نیست، بلکه زمانی شهری هوشمند است که در همه زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی، اقتصادی، زیست‌محیطی و حکمروایی نیز هوشمند و بهینه باشد. استفاده از منابع انرژی کمتر و ایجاد بیشترین بازدهی از ضرورت‌های هوشمندسازی شهرها می¬باشد. در سال¬های اخیر استفاده از تکنولوژی در جهت تسریع روند کارهای روزمره و ارتقاء کیفیت زندگی اهمیت یافته است؛ اما به‌صورت جامع و یکپارچه شکل نگرفته است. این پژوهش با هدف بررسی میزان تحقق‌پذیری شاخصه‌های شهر هوشمند در شهر تبریز شکل گرفته است. در مقاله پیش رو، تحقق‌پذیری ۶ مؤلفه اساسی شهر هوشمند در زمینه‌های اجتماعی، سیاسی، زیست‌محیطی و... موردبررسی قرار گرفته است. روش پژوهش حاضر، کتابخانه‌ای و پرسشنامه‌ای می¬باشد. با توجه به تخصصی بودن بحث هوشمندی و الزامات تحقق‌پذیری آن، پرسشنامه مستخرج با همکاری اساتید و متخصصان این حوزه تکمیل شده است. نتایج حاصل از این پرسشنامه، در نرم‌افزار spss مورد تحلیل قرار گرفته است. بر اساس اعداد کرونباخ به‌دست‌آمده می‌توان گفت شهر تبریز ازلحاظ تحقق شاخصه‌های شهر هوشمند در وضعیت نسبتاً مطلوبی قرار داشته است اما به‌طورکلی نمی¬توان این شهر را هوشمند نامید.
The smartening of cities does not only mean the growth of technology and mechanization, but when it is smart and optimal in all socialcultural, economic, environmental, and governance fields, it is called a smart city . One of the necessities of making cities smarter is using less energy resources and creating maximum efficiency. In recent years, the technology employment has become important to speed up the process of daily work and improve the quality of life; however, it has not been formed in a comprehensive and integrated way. This research aimed to investigate the feasibility of smart city indicators in Tabriz. The feasibility of six basic components of a smart city in social, political, environmental and other fields has been investigated. The current research method is a library and questionnaire. Considering the specialization of intelligence and the requirements of its realization, the extracted questionnaire was completed with the cooperation of professors and experts. The results were analyzed in SPSS software. Based on Cronbach's numbers, Tabriz city has been in a relatively favorable situation in terms of realizing the characteristics of a smart city. But in general, this city cannot be called smart.
1- ابراهیمی، م.، و معرف، م. (۱۳۹۷). توسعه پایدار شهری بر مبنای رشد هوشمند شهری تحلیلی بر مؤلفه‌ها، ویژگی‌ها و مزایای شهر هوشمند. پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، ۴(۴)، ۳۹-۴۷.
2- استانداری آذربایجان شرقی. (1395). سالنامه آماری استان. برگرفته از: https://old.ostan-as.ir
3- پوراحمد، ا.، زیاری، ک.، حاتمی¬نژاد، ح.، و پارسا، ش. (۱۳۹7). شهر هوشمند: تبیین ضرورت‌ها و الزامات شهر تهران برای هوشمندی. نگرش‌های نو در جغرافیای انسانی تهران، ۱۰(۲)، ۲۲-۱.
4- پوراحمد، ا.، زیاری، ک.، حاتمی¬نژاد، ح.، و پارسا، ش. (۱۳۹7). تبیین مفهوم و ویژگی¬های شهر هوشمند. مجله علمی-پژوهشی پژوهشکده هنر، معماری و شهرسازی نظر. 15(58). 5-26.
5- جوادزاداقدم، ه.، علی¬زاده، غ.، و جهان¬بین، ر. (1393). تحلیلی بر مفهوم شهر هوشمند با تأکید بر شاخص های توسعه پایدار شهری. کنفرانس ملی معماری و منظر شهری پایدار.
6- حاتمی، ا.، ساسان¬پور، ف.، زیبارو، آ.، سلیمانی، م. (1400). شهر هوشمند پایدار: مفاهیم، ابعاد و شاخص ها. تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، 60(21)، 315-339.
7- حقیقی، ه. (۱۳۹۸). هوشمندسازی شهرها: هوشمندترین شهرهای دنیا را بشناسید. برگرفته از https://www.alibaba.ir/mag/news/smart-cities/
8- رضائی¬زاده مهابادی، ک.، محمدی، ح.، و سرور، ر. (۱۳۹۸). امکان‌سنجی ایجاد شهرهای پایدار و هوشمند در ایران. جغرافیا و برنامه‌ریزی منطقه‌ای، 10(1-2)، 643-658.
9- روستایی، ش.، پورمحمدی، م.، و قنبری، ح. (1397). تئوری شهر هوشمند و ارزیابی مولفه¬های زیرساختی آن در مدیریت شهری مورد شناسی: شهرداری تبریز. جغرافیا و آمایش شهری، 8(26)، 197- 216.
10- ضرابی، ا.، صابری، ح.، محمدی، ج.، و وارثی، ح. (1390). تحلیل فضایی شاخص¬های رشد هوشمند شهری(مطالعه موردی: مناطق شهر اصفهان). پژوهش¬های جغرافیای انسانی، 43(77)، 1-17.
11- فارق¬زاده، ن.، و جمشیدی، ح. (1396). شهر هوشمند با رویکرد توسعه پایدار. کنفرانس سالانه پژوهش های معماری، شهرسازی و مدیریت شهری، 3، 1-9.
12- فرجی، ا.، یوسفی، ز.، و علیان، م. (1397). تحلیل الگوهای رشد شهری با تاکید بر نظریه رشد هوشمند مطالعه موردی، منطقه 22 کلان¬شهر تهران. معماری و شهرسازی پایدار، 6(1)، 23-38.
13- قربانی، ر.، و نوشاد، س. (1387). راهبرد رشد هوشمند در توسعه شهری اصول و راهکارها. جغرافیا و توسعه، 6(12)، 163-180.
14- کیانی، ا. (1390). شهر هوشمند ضرورت هزاره سوم در تعاملات یکپارچه شهرداری الکترونیک(ارائه مدل مفهومی-اجرایی با تاکید بر شهرهای ایران). فصلنامه جغرافیایی آمایش محیط، 4(14)، 39-64.
15- گاهنامه رصد. (1396). نگاهی نو به معماری و شهرسازی ایران و جهان: شهر هوشمند. معاونت شهرسازی و معماری شهرداری اصفهان، ۳4(۳)، 1-12.
16- مرادی، ش. (1398). بررسی سیر موضوعی مطالعات حوزه شهر هوشمند. دوفصلنامه علمی دانشگاه شاهد، 5(1)، 139-160.
17- معاونت برنامه¬¬ریزی و نظارت راهبردی مرکز آمار ایران. 1390. گزیده نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن. مرکز آمار ایران.
18- مهدی¬زاده، م. (1398). بررسی رابطه بین شهر هوشمند و توسعه پایدار و چالش¬های دستیابی به شهر هوشمند پایدار. فصلنامه علمی تخصصی معماری سبز، 5(1)، 37-46.
19- نظم¬فر، ح.، عشقی چهاربرج، ع.، و اسمعیلی، ا. (1397). تحلیل شاخص¬های رشد هوشمند شهری در مناطق شهر ارومیه. پژوهش¬های بوم¬شناسی شهری، 9(1)، 35-48.
20- هادی، ا.، و هادی، ا. (1394). ارزیابی نقش هوشمندسازی در تحقق توسعه پایدار شهری. اولین کنگره بین المللی زمین، فضا و انرژی پاک.
21- Alvarez, Y., Astudillo, O., Jensen, L., Reynolds, A. L., Waghorne, N., Brazil, D. P., ... & Kennedy, B. N. (2009). Selective inhibition of retinal angiogenesis by targeting PI3 kinase. PloS one, 4(11), e7867.
22- Caragliu, A. & Nijkamp, P. (2011). Smart cities in Europe. Amsterdam: VU University of Amsterdam, Vol. 48, PP. 1-12
23- Chen, S., Cerin, E., Stimson, R., & Lai, P. C. (2016). An objective measure to assessing urban quality of life based on land use characteristics. Procedia Environmental Sciences, 36, 50-53.
24- Chourabi, H., Nam, T., Walker, S., Gil-Garcia, J. R., Mellouli, S., Nahon, K., ... & Scholl, H. J. (2012, January). Understanding smart cities: An integrative framework. In 2012 45th Hawaii international conference on system sciences (pp. 2289-2297). IEEE.
25- Ferraro, S. (2013). Smart cities, analysis of a strategic plan (Doctoral dissertation).
26- Harrison, C., & Donnelly, I. A. (2011, September). A theory of smart cities. In Proceedings of the 55th Annual Meeting of the ISSS-2011, Hull, UK.
27- Lazaroiu, G. C., & Roscia, M. (2012). Definition methodology for the smart cities model. Energy, 47(1), 326-332.
28- Nam, T., & Pardo, T. A. (2011, September). Smart city as urban innovation: Focusing on management, policy, and context. In Proceedings of the 5th international conference on theory and practice of electronic governance (pp. 185-194).
29- UN-Habitat Global Activities report. (2015). Retrived from www.unhabitat.org
30- Washburn, D., Sindhu, U., Balaouras, S., Dines, R. A., Hayes, N., & Nelson, L. E. (2009). Helping CIOs understand “smart city” initiatives. Growth, 17(2), 1-17.
31- Yigitcanlar, T., & Lee, S. H. (2014). Korean ubiquitous-eco-city: A smart-sustainable urban form or a branding hoax?. Technological Forecasting and Social Change, 89, 100-114.
32- Yigitcanlar, T., Kamruzzaman, M., Foth, M., Sabatini-Marques, J., Da Costa, E., & Ioppolo, G. (2019). Can cities become smart without being sustainable? A systematic review of the literature. Sustainable cities and society, 45, 348-365.